Eva (44) had weer eens de moed bij elkaar geraapt om een Tinderdate te plannen. Na een paar saaie gesprekken, een halve catfish en één man die zijn moeder meenam op hun eerste videocall (geen grap), kwam daar ineens Bart.
Bart was charmant, attent en hield – zo stond er in zijn profiel – van goede gesprekken, reizen én sushi. Een man met smaak, dacht Eva. En bonuspunten: hij had normale foto’s. Geen spiegelfoto’s in de sportschool, geen groepsfoto’s met tien andere kerels waar je moet gokken wie hij is, en vooral: geen vissen.
Na een paar dagen appen stelde Bart voor om samen sushi te eten bij een hip tentje in de stad. Eva was enthousiast. Ze trok haar lievelingsjurk aan, deed net genoeg make-up op om eruit te zien alsof ze zich niet had uitgesloofd (terwijl ze dat natuurlijk wél had) en arriveerde stipt op tijd.
Bart was er al. Hij stond haar op te wachten met een glimlach en een kleine handzwaai. Opluchting: hij zag eruit zoals op zijn foto’s. Puntje erbij.
Ze namen plaats, bestelden wat te drinken en doken de menukaart in. Bart bleek een man van snelle keuzes: hij bestelde voor hen beiden een uitgebreid sushi-arrangement. Eva vond het ergens charmant, al had ze eigenlijk trek in iets anders, maar ach – dit was al beter dan de man die haar ooit meenam naar een friettent ‘omdat dat zo lekker informeel is’.
Het gesprek liep aardig. Bart vertelde over zijn werk in de sales, zijn liefde voor wielrennen en zijn droom om ooit een foodtruck te beginnen in Portugal. Eva luisterde geïnteresseerd, al merkte ze dat Bart iets te vaak over zichzelf praatte. Maar hé, ze gaf hem het voordeel van de twijfel.
Tot halverwege de avond ineens zijn telefoon trilde. Bart keek even, fronste, en legde zijn telefoon toen met een zucht op tafel.
“Sorry, ik moet je iets vertellen…”
Eva hield haar adem in. Niet weer.
“Mijn ex heeft zich net gemeld. Ze staat voor m’n huis met onze hond. Ze zegt dat ze wil praten. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik moet echt gaan.”
Eva keek hem ongelovig aan. “Je ex? Die je net nog omschreef als ‘waarschijnlijk geëmigreerd naar het binnenland van Spanje zonder wifi’?”
Bart haalde zijn schouders op. “Ja, bizar hè? Maar het is best serieus. Ze heeft ook m’n PS5 nog.”
Voor Eva was het duidelijk: smoes-alarm. En niet zomaar een smoes, maar eentje van het kaliber “de kat heeft mijn huiswerk opgegeten.”
Hij stond op, mompelde iets over ‘snel appen’ en verdween. De sushi? Werd keurig geserveerd – voor één.
Eva at de helft op, vroeg de rest in een doggybag, en rekende zelf af.
Toen ze thuis kwam, zag ze dat Bart haar inmiddels had ontvolgd op Instagram. Geen bericht. Geen bedankje. Geen excuses. Alleen één story met de tekst:
“Soms moet je kiezen voor jezelf.”
Eva rolde met haar ogen, schonk zichzelf een glas wijn in en besloot: de volgende keer eerst maar even vragen of iemand z’n ex echt kwijt is… of gewoon nog in de buurt met de hond én de PlayStation.
Tinder? Die bleef staan. Want tussen alle smoesjes, sushi’s en PS5-drama’s moet er toch ergens een normale man zitten. Toch?
