🟣 1. Sharifa (39) – “Ik dacht dat ik me aanstelde”
“Vanaf mijn puberteit waren mijn menstruaties een nachtmerrie. De eerste dagen lag ik met kruiken, pijnstillers en kotsend van de pijn op de bank. Mijn moeder vond het normaal. ‘Dat hoort erbij,’ zei ze. En dus geloofde ik dat ook. Maar naarmate ik ouder werd, werd het erger. Ik moest werk afzeggen, durfde geen vakanties meer te boeken. Seks deed pijn. Ik voelde me bezwaard, alsof ik overdrijf.
Toen ik eindelijk naar de huisarts ging, zei hij dat ik gevoeliger was dan anderen en misschien wat ‘stress’ had. Ik kreeg de pil en werd naar huis gestuurd. Dat ging jaren zo door. Pas na mijn tweede miskraam kwam ik bij een vrouwelijke gynaecoloog terecht die écht luisterde. Zij stelde voor om een kijkoperatie te doen. De uitslag: ernstige endometriose. Inmiddels zijn er verklevingen verwijderd en slik ik medicatie.
Het verdriet zit niet alleen in de pijn, maar vooral in het idee dat ik jaren niet serieus ben genomen. Had ik wit geweest, had ik dan sneller hulp gekregen? Ik weet het niet zeker, maar dat gevoel knaagt. Daarom vertel ik mijn verhaal. Als jij je herkent in mijn klachten: blijf aandringen. Jij kent je lijf.”
🟣 2. Mirella (33) – “PCOS? Dat hoor je alleen bij witte vrouwen”
“Ik was 23 toen ik merkte dat mijn menstruatie steeds onregelmatiger werd. Soms bleef het maanden weg. Ik kreeg acne, kwam aan zonder reden en kreeg steeds meer haar op mijn kin. Mijn huisarts zei dat ik moest afvallen en dat mijn lichaam gewoon wat in de war was. Hij zei letterlijk: ‘PCOS zie je vooral bij blanke vrouwen.’ Ik voelde me gek.
Maar ik zag het in mijn familie ook: mijn tante had altijd cyclusproblemen. Mijn nicht kreeg op haar 35e pas een kind na IVF. We spraken er nooit echt over. Het was privé. Tot ik op Instagram een post zag van een zwarte diëtist die open sprak over PCOS bij vrouwen van kleur. Ik herkende alles.
Toen heb ik een andere huisarts gezocht en om bloedonderzoek gevraagd. Daaruit bleek: verhoogde testosteron, insulineresistentie – duidelijke PCOS.
Nu eet ik koolhydraatarm, slik ik inositol en vitamine D, en sport ik drie keer per week. Ik voel me beter, helderder in mijn hoofd. Maar ik ben ook boos. Waarom moest ik zoveel moeite doen om serieus genomen te worden? Waarom is er zo weinig kennis over vrouwen zoals ik? Ik deel dit verhaal zodat jij jezelf sneller herkent. Laat je niet wegsturen.”
🟣 3. Aisha (45) – “Mijn baarmoeder zat vol vleesbomen”
“Vanaf mijn 30e had ik abnormaal heftige menstruaties. Ik moest soms elk uur mijn maandverband wisselen. Op mijn werk moest ik regelmatig naar huis omdat ik ‘lekte’. Ik kreeg ijzerpillen van de huisarts en te horen dat ik moest ‘leren leven met hevige menstruatie’. Het zou vast wel weer overgaan naarmate ik ouder werd.
Op mijn 43e had ik een controle bij een vrouwelijke gynaecoloog van Ghanese afkomst. Zij was de eerste die écht luisterde. Ze liet een echo doen. Daaruit bleek dat mijn baarmoeder vol zat met vleesbomen, sommige zo groot als een sinaasappel. Ik schrok. Waarom had niemand dit eerder gezien of onderzocht? Ze zei: ‘Bij vrouwen van Afrikaanse afkomst komt dit helaas heel vaak voor, maar we praten er te weinig over.’\n Ik kreeg een embolisatie en daarna knapte ik op. Ik heb nog steeds last, maar ik voel me sterker.
Wat me het meest pijn deed? Al die jaren waarin ik me schaamde, mezelf verweet dat ik zwak was. Nu weet ik dat ik juist krachtig ben. En dat kennis letterlijk levens kan veranderen. Daarom roep ik elke vrouw van kleur op: laat je checken. Wacht niet tot het uit de hand loopt.”
“Ik had altijd al een moeilijke menstruatie, maar sinds mijn 24e werd ik extreem moe, kreeg ik last van haaruitval en stemmingswisselingen. Ik viel in slaap op werk. Mijn huisarts zei dat ik last had van stress en me moest ontspannen. Ik kreeg slaapmedicatie en werd doorverwezen naar een psycholoog. Daar zat ik dan: jong, ambitieus, maar steeds meer het gevoel dat ik gek werd.
Mijn moeder herkende mijn klachten en vroeg of ik me niet eens op hormonen moest laten testen. Toen ik dat aankaartte bij mijn huisarts, zuchtte hij. Uiteindelijk ben ik naar een vrouwelijke arts in Amsterdam-Zuidoost gegaan. Zij regelde alles: bloedonderzoek, echo, vragenlijst. De diagnose: PCOS.
Ik voelde me niet gek. Ik voelde me eindelijk gezien. Ik ben nu bezig met voeding, supplementen en mindset. Maar het zit diep – dat wantrouwen naar artsen, dat idee dat je altijd moet vechten om geloofd te worden.
Mijn advies? Neem jezelf serieus. Ook als anderen dat niet doen. En zoek een arts die je begrijpt. Ze bestaan, echt waar.”
– Een netwerk van zorgverleners die oog hebben voor culturele diversiteit in de gezondheidszorg.
Herken jij jezelf in een van deze verhalen? Of heb jij ook jarenlang geworsteld met PCOS, endometriose of fibromen zonder gehoord te worden? Jouw stem doet ertoe. Deel jouw verhaal met ons — anoniem of met naam — en help andere vrouwen zich minder alleen te voelen.
✉️ Mail ons op support@vitaleafit.nl 📲 Volg ons op social media via @VitaleaFit voor meer herkenbare verhalen, tips en medische inzichten speciaal voor vrouwen van kleur.
