Jantine snoof de frisse boslucht op en voelde hoe haar longen zich vulden met zuurstof en een lichte geur van… natte hond? Ze keek opzij naar Arie, haar date, die een diepe teug nam en knikte.
“Ja, heerlijk hè, die natuur,” zei hij.
Jantine glimlachte. “Absoluut, niets zo ontspannend als een boswandeling.”
Dat was tenminste het plan. Gewoon een relaxte, onschuldige wandeling. Gezellig kletsen, genieten van de natuur, en kijken of deze derde date potentie had om uit te groeien tot iets serieus.
Maar zoals altijd in Jantines leven liep niets volgens plan.
De Date Begint Veelbelovend
Het bos was prachtig. De zon scheen door de bladeren, vogels floten vrolijk en er was een aangename rust. Jantine en Arie wandelden ontspannen over het kronkelende pad.
“Ik ben echt een natuurliefhebber,” zei Arie.
Jantine knikte instemmend. “Ja, ik ook! Nou ja, zolang het niet stormt, regent of ik per ongeluk in een sloot val.”
Arie lachte. “Ik zal je beschermen.”
Dat had hij beter niet kunnen zeggen.
De Onverwachte Observatie
Ze kwamen bij een klein open veldje, omringd door bomen. Het perfecte plekje om even op een bankje uit te rusten.
Maar toen gebeurde het.
Jantine wilde net gaan zitten toen haar ogen iets ongewoons opvingen. Achter een dikke boom, een paar meter verderop, stonden twee mensen… heftig te zoenen.
En met heftig, bedoelen we: alsof ze probeerden elkaars gezicht op te eten.
Jantine verstijfde. Arie volgde haar blik en keek ook. Even was het stil.
“Nou,” mompelde Arie, “die hebben geen zuurstoftekort, in tegenstelling tot ons.”
Jantine perste haar lippen op elkaar om niet hardop te lachen. Maar het tafereel werd steeds vreemder.
De man leek zich zo in te leven dat hij bijna tegen de boom op klom. De vrouw hield hem stevig vast, alsof ze bang was dat hij weg zou vliegen. Het was een combinatie van romantiek en worstelwedstrijd.
Jantine keek naar Arie. “Wat doen we?”
Arie dacht even na. “Tja, we kunnen blijven kijken en punten geven?”
Jantine giechelde. “Als we langer blijven, voelen we ons straks deel van het moment.”
Op dat moment maakte de man een te enthousiaste beweging, verloor zijn balans en knalde met zijn hoofd tegen de boom.
BAM!
Jantine hapte naar adem. “O MIJN GOD!”
De vrouw schrok zich een ongeluk en probeerde hem overeind te helpen, terwijl hij met een verward gezicht opkeek.
Arie fluisterde: “Zal ik een scorebord pakken? Ik geef deze een 6,5 voor passie, maar een 3 voor uitvoering.”
Jantine gierde het nu helemaal uit. “Kom, voordat ze denken dat we bosgluurders zijn!”
Ze sprongen op en renden het pad af, terwijl ze probeerden hun lach te onderdrukken.
De Nasleep van de Bossoap
Een paar minuten later stopten ze hijgend achter een grote eik.
“Nou,” zei Jantine terwijl ze probeerde weer normaal adem te halen, “ik dacht dat wíj misschien zouden zoenen tijdens deze wandeling, maar ik geloof dat die taak al vervuld is.”
Arie lachte. “Tja, ik kan moeilijk concurreren met Tarzan en Jane daar.”
Ze keken elkaar even aan, nog steeds met grijnzen op hun gezicht. En toen, in een opwelling, stapte Arie iets dichterbij en kuste Jantine zachtjes op haar wang.
“Geen bomen, geen salto’s,” zei hij met een knipoog. “Maar hopelijk toch een voldoende?”
Jantine voelde een warme blos op haar wangen en glimlachte. “Een dikke tien.”
En zo werd hun boswandeling toch nog romantisch, zonder hersenschuddingen of klimpartijen. ❤️🌳
