Een verhaal over verlangen, illusie en zelfinzicht
Marieke was 48 en woonde nog altijd in het ouderlijk huis, samen met haar zus en hun bejaarde ouders. In het schuurtje achterin de tuin stonden twee majestueuze paarden waar ze dagelijks haar hart aan verloor – en soms, ook haar tranen. Ze had haar leven lang gewacht op ‘de ware’. Niet zomaar iemand, maar die ene man die haar zou begrijpen, haar verleden zou accepteren, en haar toekomst zou omarmen. Ze had twee relaties gehad in haar leven. De laatste? Dat was een topvent. Echt. Een man met geduld, humor en een warm hart. Maar zelfs hij kon niet blijven.
Wat begon als een sprookje eindigde in een herhaling van oude patronen. Marieke had moeite met vertrouwen. Of beter gezegd: met zichzelf vertrouwen. Elke keer als het te goed ging, trok ze zich terug. Dan verbrak ze het contact, om een week later weer in paniek te appen dat ze een fout had gemaakt. Het was alsof ze een innerlijke saboteur had die op elke ‘te lieve’ man reageerde met: “Het is niet echt. Dit kan niet kloppen. Maak het kapot voordat hij het doet.”
Hij hield het lang vol. Te lang misschien. Maar uiteindelijk was ook zijn geduld op. Toen Marieke op een ochtend zijn profiel op sociale media opendeed, zag ze het: een nieuwe vriendin. Jonger. Lachend. En vooral: niet zij.
Dat nieuws sneed als een mes door haar hart. Ze dacht aan zijn stem, zijn geur, de avonden samen op de bank met haar voeten op zijn schoot. De herinneringen kwamen als stortvloed. Dus begon ze aan haar geheime missie: hem terugwinnen. Ze stuurde een lange brief met daarin herinneringen, smeekbedes, zelfs een gedicht waarin zijn naam wel drie keer rijmde op ‘pijn’. Daarna volgde een Valentijnskaart – anoniem natuurlijk, maar overduidelijk van haar. Toen dat niets opleverde, stuurde ze hem op zijn werk een boeket bloemen met een briefje: “Ware liefde komt maar één keer.”
Maar ware liefde, zo bleek, kwam niet terug.
Hij blokkeerde haar.
En zo zat ze weer alleen op haar kamer. Alleen met de paarden en haar gedachten. Haar zus – altijd praktisch en recht door zee – had haar al vaak genoeg gezegd: “Misschien moet jij eens in de spiegel kijken, Mariek. Het ligt niet altijd aan die mannen.” Maar Marieke wilde het niet horen.
Tot op een dag, tijdens een date met een man genaamd Sjoerd – een doodgoeie weduwnaar met een passie voor bonsaiboompjes – ze zichzelf hoorde zeggen: “Ik weet eigenlijk niet eens of ik wel geschikt ben voor liefde.”
Sjoerd keek haar aan, nam een slok van zijn thee, en zei: “Je bent geschikt voor liefde, als je eerst jezelf leert liefhebben.”
Die woorden bleven hangen.
Die avond, toen ze thuiskwam en haar paarden stond te borstelen, keek ze ze aan – die trouwe ogen, die stille kracht – en dacht: Misschien is het tijd om te stoppen met zoeken. En te beginnen met helen.
Marieke besloot een pauze te nemen van daten. Geen apps. Geen geforceerde koffiedates. Geen stille hoop dat haar ex zich zou bedenken. Ze nam een coach, begon therapie, en zelfs yoga met haar zus (die tot haar verbazing best lenig bleek). Ze schreef niet langer brieven naar mannen, maar brieven aan zichzelf – eerlijk, rauw en bevrijdend.
En op een dag, maanden later, stond ze op een paardenbeurs, helemaal niet op zoek, toen een man haar aansprak over het ras van haar merrie. Zijn naam was Bastiaan. Hij had een litteken boven zijn wenkbrauw en een rustige glimlach. Ze praatten uren, zonder dat Marieke het gevoel had dat ze zich moest bewijzen. Ze was gewoon… Marieke.
Geen spelletjes.
Geen sabotage.
Gewoon zij.
Misschien begon liefde daar. In de stilte na de storm. In het loslaten van wie je dacht dat je moest zijn, om te ontdekken wie je echt bent.
Einde… of eigenlijk: het begin. 🐴💌
