De dag dat ik vergat hoe flirten werkt
“In een wereld waar datingapps sneller swipen dan je eyeliner droogt, vroeg ik me af: is verleiden boven de veertig een kunst… of een vorm van overleven?”
Welkom terug bij High Heels & Hot Flushes, de wekelijkse column voor vrouwen die zichzelf heruitvinden — met hakken, hormonale hittegolven en een gezonde dosis zelfspot.
Laatst stond ik in de rij bij de biologische supermarkt. Achter me: een man van een jaar of vijftig. Goed gekleed. Nét de juiste hoeveelheid grijs in zijn haar.
Hij legde zijn hand op de rand van mijn mandje (tactisch, vond ik) en vroeg:
“Is die rode wijn een aanrader?”
Ik keek op, glimlachte, voelde iets tintelen en hoorde mezelf zeggen:
“Ik weet het eigenlijk niet… ik kies op kleur.”
Serieus?
KIEZEN. OP. KLEUR.
Wat kwam er straks uit m’n mond? “En ik draag m’n ondergoed op geur?”
Ik giechelde als een puber. En toen… niets. Geen grapje. Geen vraag terug. Geen oogcontact dat subtiel iets verder ging.
De flirter in mij, ooit scherp en charmant, stond met een mond vol tanden tussen de rode linzen en amandelmelk.
Thuis heb ik die wijn direct opengetrokken. Veel te droog, zoals verwacht. Maar ergens paste het.
Ik dacht aan vroeger. Aan flirtblikken over dansvloeren, gevatte opmerkingen bij de koffieautomaat, zwoele gesprekken die eindigden in nummers op bierviltjes.
Nu lijkt flirten op mijn leeftijd op een toneelstuk waarin ik de tekst vergeten ben, de hoofdrol kwijt ben en de souffleur op vakantie is.
Wanneer is dat gebeurd?
Wanneer is “ik weet wat ik wil” veranderd in “weet ik nog wel hoe ik speel”?
Ik keek mezelf aan in de spiegel. En weet je wat ik zag?
Geen vrouw die het verleiden verleerd is.
Maar een vrouw die niet meer verleiden moet.
Mijn blik is rustiger, mijn lach is oprechter. En als ik flirterig kijk, dan is dat geen spelletje meer. Het is écht.
En dat is misschien wel het aantrekkelijkste wat er is.
We hebben geen gladde openingszinnen meer nodig.
Geen drama, geen ‘hard to get’.
We zijn er. Vol, warm, levend.
Met onze littekens én onze lippenstift.
De volgende dag liep ik weer diezelfde supermarkt binnen.
Geen aantrekkelijke man deze keer, wel een oudere dame die niet bij de pompoenpuree kon.
Ik hielp haar. Ze glimlachte dankbaar.
En ergens… voelde het als een mini-verleiding. Een moment van zachtheid, connectie. Echt contact.
En ja, dat telt ook.
🖋 Stella V.
Charmant met of zonder blos, verleidelijk met of zonder woorden. En soms… kies ik nog steeds op kleur.
